Luuk Jansen (31) groeit al net zo hard als Bajo. De Raaltenaar begon als vakantiekracht bij Barry Jonkman, die het bouwbedrijf in zijn eentje begon in 2001. Inmiddels werken er vijfenzeventig vaklui bij Bajo en is Luuk één van de eigenaars. Onder de vlag van Raalte geeft Ruimte nam Luuk deel aan het leiderschapsprogramma. ‘Ik heb mijn sociale kant ontwikkeld.’
Waarom deed jij mee aan het leiderschapsprogramma?
‘Bajo groeit. En als je wilt, kun je meegroeien en verbazingwekkende sprongen maken. Ik verhuisde al na een jaar of zes van de steiger naar de binnendienst. Dat vond ik toen al rap. En ik heb mezelf later ook meermaals achter de oren gekrabd. Gaat dit niet te snel? Die gedachten duren hier nooit lang want het werk gaat altijd door. In dit leidersprogramma vond ik ruimte en tijd om beter te kijken naar mijn sterke kanten en verbeterpunten.’
Van krullenjongen tot mede-eigenaar. De Amerikaanse droom op zijn Mariënheems?
‘Ja, zoiets. Barry en Wout, die ons bedrijf groot hebben gemaakt, kijken vooruit en pakken de transitie geleidelijk en gestructureerd aan. Met zijn drieën nemen we het bedrijf over, allemaal eigen mensen, maar Wout [Jansen Holleboom, red] en Barry draaien nu nog gewoon mee.’
Is het lastig om leiding te geven aan collega’s die je kent van haver tot gort?
‘Het heeft voordelen en nadelen. Zo werd ik bijvoorbeeld uit de groepsapp gegooid van de collega’s. “Daar willen we vrij zijn om dingen te posten die niet voor de ogen van de baas zijn bestemd”, luidde hun uitleg. Haha, ik begreep dat wel. Dat ze mijn verwijdering persoonlijk kwamen toelichten, vond ik mooi.’
Was jij enthousiast over het leiderschapsprogramma?
‘Vanaf de start. Wel had ik een zetje in de rug nodig om te beginnen. Dat duwtje kwam van mijn collega Nico. Hij deed mee in de eerste ronde en deelde dolenthousiaste verhalen met ons. Dat begon al bij het invullen van meer dan tweehonderd vragen in de Talenten Motivatie Analyse. Dat heb ik ook gedaan en ik ben net zo positief als Nico. Wat daar op papier staat, dat bén ik gewoon. De analyse van mijn sterke kanten en verbeterpunten is herkenbaar. Later volgde daarover een intakegesprek gevoerd met onze coach en vijf inspirerende sessies met elf andere deelnemers.’
Wie is die coach?
‘Emmely. Zo dan, zij is goed! Ze is transitiecoach bij Ditis’Em en kon me gewoon lezen.
Ik gaf in het begin een keer een makkelijk antwoord op een lastige vraag, gewoon om er vanaf te zijn. Dat doorziet ze meteen. Dan vraagt ze net zo lang door tot er wel een bewust antwoord uit mijn mond rolt.’
Nooit spijt gehad van de deelname?
‘Geen moment. Ik heb ontiegelijk veel geleerd. Mijn belangrijkste les? Dat ik meer kan investeren in het sociale aspect. In mijn communicatie was ik altijd kort, duidelijk en daadkrachtig. Mijn gesprekken waren primair gericht op het verzetten van werk. De keerzijde van die medaille is dat ik nog wel eens vergat om te vragen naar persoonlijke dingen. Terwijl er zoveel meer is dan alleen maar dat zakelijke. Dat probeer ik tegenwoordig anders te doen.’
Het leiderschapstraject valt onder het vaandel van “Raalte geeft ruimte”. Wat geef jij na het doorlopen meer ruimte?
‘Ik geef meer ruimte aan mijn interesse in de ander. Niet boven alles een klap willen geven op het werk, maar ook belangstelling tonen. Niet door in te vullen, maar door vragen te stellen. Hoe gaat het? En ruimte nemen voor het antwoord. Doorvragen, oprecht willen weten hoe iemand anders in zijn of haar vel zit. Dat past ook donders goed bij ons bedrijf hoor.’
